ആകാശം മറന്നു വെച്ചത്...

നിന്റെ ആകാശം എനിക്ക്
എന്റെ കടല്‍ നിനക്ക്

മഴക്കാലം കഴിഞ്ഞാല്‍
തനിച്ചായാല്‍
എന്റെ കബറിടത്തില്‍
വിരല്‍കോര്‍ത്ത് കിടക്കണം

കടലില്‍
നീ തനിയെ
ആകാശത്ത്
ഉയരെ ഉയരെ ഞാന്‍

കടലില്‍
ഒരു മുക്കുവന്‍ വരും
നിന്നെ ചുംബിച്ചു  ചുംബിച്ച്
മൂര്‍ഛയാലുറക്കും

കടലടിയില്‍
ഒരു കുഞ്ഞു ജനിക്കും
അമ്മച്ചിമിഴുകള്‍
നിനക്കുമേല്‍
തരളിതരാകും

മുക്കുവന്‍
രാവുകളത്രയും
നിനക്ക് മേല്‍ കിതപ്പാറ്റും
നക്ഷത്ര മത്സ്യങ്ങള്‍
അടിനാഭിയില്‍
ചിത്രം വരക്കും

നിന്റെ
സീല്‍ക്കാര ശ്വാസങ്ങളാല്‍
കടല്‍ത്തറകള്‍
ഞെട്ടി വിയര്‍ക്കുകയും
ഭൂമി ആകാശത്തിനായ്
ദാഹിക്കുകയും ചെയ്യും

ആകാശം
വെയില്‍ക്കയ്യാല്‍
ഭൂമിയെ വാരിപ്പുണരും

നിലാവില്‍
ഭൂമിക്കുമേല്‍
ചുണ്ടമര്‍ത്തുമ്പോള്‍
നക്ഷത്രങ്ങള്‍ നാണിക്കും

ഞാനാകട്ടെ
ആകാശം  വാതിലുകള്‍
തുറന്നു തരുമ്പോള്‍
ഉറക്കം മറന്നു കണ്മിഴിയും
ലോലമായ്
ഭൂമി ഓര്‍മ്മ തൊടും

ആകാശച്ചെരുവില്‍
കിനാവിന്റെ
താഴ്വരയുണ്ടാകും
കിനാക്കളുടെ രാജാവെന്ന്
മാലാഖസ്വരമുയരും

നീലവാനമെന്ന്
താഴെത്താഴെ
കലപിലക്കുട്ടികള്‍..
കിനാവിന്നാകാശമെന്ന്
എനിക്ക് മാത്രം

നിനച്ചിരിക്കാത്ത
നേരങ്ങളില്‍
ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ട
ഒരമ്മ കരയും
അമ്മക്കാറിന്
കണ്‍ നിറയും

വേദന കെട്ടി
എന്റെ നാഡികള്‍
നിശ്ചലമാകവേ
മഴയെന്ന്
കടലാഴത്തില്‍
നീ വള കിലുക്കും

കടലില്‍
കടലോളം കിനാവ്‌ നിറച്ച് നീ
ആഴത്തിലാഴത്തില്‍
കടല്ക്കിനാക്കള്‍
ഉയരത്തിലുയരത്തില്‍
എനിക്കുഷ്ണ മഴക്കാറുകള്‍

നിന്നെക്കാത്തു കിടക്കാന്‍
കബറില്ലാതെ
ആകാശച്ചെരിവുകളില്‍
പറന്നു നടക്കുമ്പോഴാകും
എന്തൊരു കരിമേഘമെന്ന്  നീ
തിരയിലേറി
നെറ്റിയില്‍ കൈ ചേര്‍ക്കുന്നത്