മഴപ്പെയ്ത്ത്

പഴുത്ത ഒരില,
ഇരുളടര്‍ന്ന മഴപ്പെയ്ത്തില്‍
നീന്തിത്തുടിച്ച്‌...

ചെളിയില്‍ പുതഞ്ഞ
മനസ്സ് കഴുകാനും
നിന്റെ കൈകള്‍ മാത്രം

കണ്ണുകള്‍ തുടച്ചിട്ടും
മുഖം കട്ടിളപ്പടിയില്‍ അമര്‍ത്തിയിട്ടും
കണ്ടതെങ്ങനെ എന്റെ കണ്ണുനീര്‍ ?

സന്ധ്യയില്‍ കുളക്കടവ് ആളൊഴിയും
നിന്റെ സാന്നിധ്യം ഞാനവിടെ കാക്കും
ആളനക്കമില്ലാത്ത കല്‍പടവുകളില്‍
പായല്‍ പുതഞ്ഞ കല്ലുകളില്‍
കാത്തിരിക്കും
അരൂപിയായി നീ വരുന്നതും കാത്ത് !

ആളുകള്‍ നോക്കി
അടക്കം പറയുന്നതെന്താണ് ?
ചിത്രകഥയില്‍ നിന്നും മുഖമുയര്‍ത്തി
പകച്ച കണ്ണുകളാല്‍ അനിയത്തി
എന്തേയിങ്ങനെ നോക്കുന്നു ?!

അമ്മയുടെ തേങ്ങല്‍ അമര്‍ത്തിയത്
അലമുറയാകുന്നുണ്ട്.
ചോദിച്ചിട്ടാരും
പറയാത്തതെന്തേ ?

നിന്നെ കുളത്തില്‍ നിന്നും
മുങ്ങിയെടുത്തപ്പോള്‍
ചിരിച്ചതിനാണോ ?

നമ്മള്‍ സംസാരിക്കുന്നത്
ആര്‍ക്കുമറിയില്ല...
അവര്‍ക്കെന്തു പറ്റിയാവോ
നിന്നെയവര്‍
എങ്ങോട്ടാ കൊണ്ട് പോകുന്നെ...?

കൈകള്‍ ചങ്ങലയിലാണ്
എനിക്ക് ചിരി വരുന്നുണ്ട്
മാലാഖമാര്‍  ചുറ്റും
നൃത്തം വെക്കുന്നത്
ഇവരാരും കാണുന്നില്ല !!

അതാ പിശാചും വരുന്നു
അവനെ ഞാന്‍ കൊല്ലും...!
നിന്നെയവനല്ലേ
കട്ടു കൊണ്ടു പോകാന്‍ നോക്കിയത്.....?